Πέντε χρόνια μετά την πρώτη του κυκλοφορία, το "Τραγούδι του Χρόνου" του Γιώργου Χατζηκυριάκου, επανακυκλοφορεί, σε νέο εκδοτικό οίκο αυτή τη φορά, από τις εκδόσεις Όστρια.
Για την παρουσίαση του πρώτου μέρους της μοναδικής Χριστουγεννιάτικης fantasy τετραλογίας, σαν οι σύγχρονοι μάγοι με τα δώρα, θα μιλήσουν τα μέλη της Λογοτεχνικής Ομάδας του συλλόγου ΦαντάστιCon Ευθυμία Δεσποτάκη, Ελευθέριος Κεραμιδάς και Μιχάλης Γεωργοστάθης.
Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου στις 19:00, στο χώρο των εκδόσεων Όστρια, Χέυδεν 3, σταθμός Βικτώρια.

Πηγή: Fantasticon.gr

Επανέκδοση της Χώρας των Χαμένων Ευχών

Είμαστε στην πολύ ευχάριστη θέση να σας ανακοινώσουμε ότι το Τραγούδι του Χρόνου θα επανεκδοθεί από τις εκδόσεις Όστρια που ανέλαβε την έκδοση όλης της σειράς.

Η νέα έκδοση του βιβλίου "Η Χώρα των Χαμένων Ευχών" θα κυκλοφορήσει τον ερχόμενο μήνα. Το "Ρολόι του Κόσμου" θα επανακυκλοφορήσει την Άνοιξη και το Φθινόπωρο του 16 θα ακολουθήσει το "Κοιμισμένο Καμπαναριό".

Το εξώφυλλο της Β έκδοσης αναλαμβάνει η Μαριλένα Μέξη.

Παρουσίαση του βιβλίου και της σειράς θα γίνει μέσα στο Δεκέμβριο στο χώρο των εκδόσεων Οστρια (Χέυδεν 3, πεδίον του Άρεως, στ. Βικτώρια). Ως ημερομηνία ορίστηκε η 21η, δηλαδή το χειμερινό ηλιοστάσιο.

Και το ταξίδι ξεκινάει πάλι από την αρχή!

Ο Λευτέρης Κεραμίδας για τη Χώρα των Χαμένων Ευχών (το κείμενο της παρουσίασης στο βιβλιοπωλείο Πατάκη 22/12/12)

Σήμερα πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος από την ημέρα που πραγματοποιήθηκε στο βιβλιοπωλείο των εκδόσεων Πατάκη η δεύτερη παρουσίαση της Χώρας των Χαμένων Ευχών, που ήταν αφιερωμένη στη Φωτεινή. Ήταν ένα όμορφο μεσημέρι με καλή παρέα (το Λευτέρη και το Γιάννη) και ένα υπέροχο ακροατήριο σε έναν πολύ σπουδαίο χώρο. Μακάρι κάποια μέρα να επαναλάβουμε μια εκδήλωση όπως αυτήν, αν και όλα τα καλά χάνονται στο παρελθόν.

Ακολουθεί το κείμενο που έγραψε και διάβασε ο αγαπημένος μου φίλος Λευτέρης Κεραμίδας, συγγραφέας της επικής σειράς φαντασίας "Οι Γιοι της Στάχτης":

Καλήν εσπέραν, άρχοντες

Είχα την τύχη να διαβάσω το βιβλίο όταν ολοκληρώθηκε η γραφή του, πριν ξεκινήσει το δρόμο του για έκδοση. Είχα κάνει κάποιες παρατηρήσεις επί της γραφής, αλλά όταν ο Γιώργος μού ζήτησε μια γενική γνώμη, δεν ήξερα τι να πω. Όπως είπε κι ο Γιάννης στην προηγούμενη παρουσίαση, είναι «παιδικοεφηβικό» το βιβλίο κι εγώ ανήκω σε μια γενιά που μεγάλωσε χωρίς «εφηβική λογοτεχνία». Την εποχή μας υπήρχαν μόνο παιδικά και ενήλικα έργα. Είναι ούτως ή άλλως μόδα των τελευταίων 40 ετών αυτό το young adult και η εγχώρια παραγωγή παραμένει σχεδόν ανύπαρκτη ακόμα κι αν το εφηβικό κοινό έχει και στην Ελλάδα αναγνωριστεί ως σημαντικό: έχει χρόνο και όρεξη να καταβροχθίζει σειρές ολόκληρες από χοντρούς τόμους.

Τέλος πάντων, είχα ψάξει όταν διάβασα τη Νοέλα (δεν είχε ακόμη τίτλο το βιβλίο) κι είχα βρει ένα πολύ καλό άρθρο που είχε γράψει ο Μάνος Κοντολέων, ένας από τους ελάχιστους πρωτοπόρους της εφηβικής λογοτεχνίας στη χώρα μας. Το θυμήθηκα πρόσφατα, το εντόπισα ξανά και ιδού η φράση που μου είχε μείνει περισσότερο για τον έφηβο αναγνώστη:


Το βιβλίο που θα τον αγγίξει πρέπει να είναι στο ίδιο ύψος με εκείνον, αλλά παράλληλα να μπορεί να τον σπρώξει και λίγο πιο πάνω. Λίγο όμως – τόσο ώστε να μη το φοβηθεί, αλλά ούτε και τόσο λίγο ώστε να αισθανθεί πως τον απαξιώνει.


Νομίζω πως αυτή η περιγραφή ταιριάζει στην «Πόλη των Χαμένων Ευχών». Αλλά δε φτάσαμε εκεί μέσα σε μια νύχτα. Το συγκεκριμένο βιβλίο είναι αποτέλεσμα χρόνων δουλειάς και πολλαπλών διαδοχικών εκδοχών. Κυριολεκτικά εκδοχών, όχι διορθώσεων. Ο Γιώργος εγκατέλειπε εντελώς αυτό που έγραφε και ξεκινούσε ξανά από το μηδέν. Αυτό και μόνο δείχνει αξιοθαύμαστη επιμονή και αγάπη, αλλά ακόμη περισσότερη φαίνεται από το γεγονός πως ο Γιώργος συμπύκνωσε το αρχικό φιλόδοξο όραμά του των 12 βιβλίων ώστε να χωρέσει σε δώδεκα μέρη τεσσάρων βιβλίων. Για να το πετύχει αυτό και για να ενσωματώσει τις παρατηρήσεις που του κάναμε διάφοροι φίλοι τότε.

Είναι μεγάλος άθλος αυτό, μην το βλέπετε απλό. Δεν είναι εύκολο να βάλεις κάτω το έργο σου και να κόψεις ένα κομμάτι, να το αντικαταστήσεις με κάτι άλλο, ενώ ο εγωισμός σου σου λέει πως είναι ήδη καλό και δε θέλει καμιά αλλαγή. Πάντως ο Γιώργος βγήκε νικητής από τη δοκιμασία αυτή, διδάχτηκε σημαντικά πράγματα για τη συγγραφή και το αποτέλεσμα τον δικαίωσε, κρίνοντας από το βιβλίο όπως το πρωτοδιάβασα και το βιβλίο όπως εκδόθηκε τελικά.

Για να πάμε επιτέλους και στο περιεχόμενό του, αφορά δυο παιδιά που ξαφνικά κι ανεξήγητα βρίσκονται σε έναν άλλο κόσμο, τη Νοέλα, με σχεδόν ολική αμνησία. Σχεδόν το μόνο που θυμούνται είναι τα ονόματά τους, Λουκάς και Φωτεινή. Ψάχνουν τις μνήμες τους και το δρόμο της επιστροφής σε μια αναζήτηση που αποδεικνύεται επική.

Η Νοέλα είναι ένας τόπος στον οποίο είναι πάντα νύχτα και πάντα Χριστούγεννα, μια ευχάριστη βραδιά που δεν τελειώνει ποτέ και όπου ο Χρόνος είναι άγνωστη έννοια. Το χιόνι είναι το σημάδι πως πρέπει να πάνε για λίγο στα κρεβάτια τους οι κάτοικοι και να ξεκουραστούν.

Δεν είναι τυχαίο το όνομα Νοέλα, προέρχεται από τη γαλλική λέξη για τα Χριστούγεννα. Ούτε είναι και τυχαίος κόσμος. Ενσωματώνει όλα τα εορταστικά έθιμα και ονόματα του δυτικού κόσμου από όλες τις χώρες, με την Αγγλία και γενικά τη Βόρεια Ευρώπη σε τιμητική θέση, μιας και αυτές καθόρισαν την εικόνα των Χριστουγέννων που έχουμε όλοι σήμερα, ακόμη κι οι Ιάπωνες που στολίζουν δέντρα και δρόμους όπως τα βλέπουν στις ταινίες, χωρίς να υπάρχει κάποια θρησκευτική έννοια στις πράξεις τους. Ο Γιώργος έκανε πολλή δουλειά, περιλαμβάνοντας τόσες αναφορές που σ’ εμάς τους Έλληνες πάνε χαμένες οι μισές! π.χ. Μπεφάνα είναι η καλοκάγαθη μάγισσα που γεμίζει κάλτσες με ζαχαρωτά στην Ιταλία (όχι Χριστούγεννα ή Πρωτοχρονιά, αλλά τα Φώτα=Επιφάνια=Μπεφάνα), ενώ τα δώδεκα μέρη της ιστορίας είναι προς τιμήν του δικού μας δωδεκαημέρου.

Οι γιορτές είναι μια περίοδος του έτους που ο Γιώργος την αγαπάει ειλικρινά και την άφησε να γίνει το όραμά του, αντί να βάλει την ίδια ή την πλοκή στην προκρούστειο κλίνη για χάρη της άλλης. Για παράδειγμα, στα δέντρα υπάρχουν λαμπάκια που αναβοσβήνουν, αν και ο ηλεκτρισμός είναι άγνωστος στη Νοέλα. Δεν είναι μαγικά, αλλά ανθρωπάκια σε μέγεθος πυγολαμπίδας, οι δεντρολαμπίτσες. Είναι τεμπέλικα και τους αρέσει να χουζουρεύουν στα δέντρα, ενώ το χρώμα τους και η έντασή του αλλάζει με τη διάθεσή τους. Μου φάνηκε πολύ έξυπνο αυτό σαν ιδέα, γιατί δεν είναι μια απλή εξήγηση, αλλά δημιουργεί χαρακτήρες που παίζουν ρόλο στην ιστορία. Με στενοχωρεί όταν βλέπω σε παιδικά βιβλία (αλλά και σε ενήλικα του φανταστικού) να περιγράφονται συνηθισμένα αντικείμενα και να τους δίνεται κάποιο μαγικό υπόβαθρο χωρίς κανέναν λόγο, απλά και μόνο για να έχει αυτοκίνητα ή πιστόλια ο μαγικός κόσμος στον οποίο διαδραματίζονται.

Για να επιστρέψω στους αριθμούς με νόημα και στους πρωταγωνιστές, το βιβλίο έχει τριπλή δομή, με βάση τις ηλικίες, σαν την μυθική διαίρεση της γυναίκας σε Κόρη-Μητέρα-Γριά. Εδώ έχουμε τον ανήλικο ως παιδί-νεαρό έφηβο-μεγαλύτερο έφηβο ή – πιο γνώριμο σ’ εμάς – μαθητή Δημοτικού-Γυμνασίου-Λυκείου. Ο Λάμπρος, ο μεγάλος αδελφός του Λουκά και της Φωτεινής, είναι προς το παρόν αθέατη παρουσία και αόριστη ανάμνηση, αλλά πολύ χαρακτηριστικός. Απόμακρος από τους μικρότερους και τους μεγαλύτερους, καπνίζει θυμωμένος με τους φίλους του.

Με το Λουκά και τη Φωτεινή σαν ισότιμους πρωταγωνιστές και τη συμπεριφορά του καθενός τους σωστά απεικονισμένη για την ηλικία τους (9 και 12), το βιβλίο είναι και παιδικό και εφηβικό ταυτόχρονα. Νομίζω πως ένα παιδί του δημοτικού που θα το διαβάσει και θα το απολαύσει, μπορεί να επανέλθει όταν θα πάει στο Γυμνάσιο και να βρει πράγματα που δεν τα είχε καταλάβει στην πρώτη ανάγνωση. Και υποθέτω πως και στο Λύκειο ή ως ενήλικας, θα βρει ξανά καινούρια πράγματα, γιατί ο ίδιος ο συγγραφέας είναι ενήλικας και δε μπορεί να αποδυθεί εντελώς τον εαυτό του.

Ο Λουκάς μοιάζει κάποιες φορές να είναι σε πιο κεντρική θέση από την αδελφή του, είναι λίγο πιο κοντά στους μεγαλύτερους αναγνώστες. Το παίζει άντρας, θέλει να γίνει ήρωας, αλλά είναι και άντρας ήδη, καθώς νιώθει ευθύνη για τη Φωτεινή και τον εμποδίζει να ανοιχτεί μια καχυποψία προς όλους τους αγνώστους.

Όμως η Φωτεινή βρίσκεται σε μεγαλύτερη αρμονία με τη Νοέλα γιατί βρίσκεται ακόμα στην αγνή παιδική ηλικία. Λειτουργεί περισσότερο με το ένστικτο και περιμένει πάντα το καλύτερο από τους άλλους. Αυτό της επιτρέπει να έχει μεγαλύτερη πρόσβαση στις χαμένες της μνήμες, να αποφεύγει τις κακοτοπιές στις οποίες ο Λουκάς σκοντάφτει κάθε τόσο και τελικά να περνάει γενικώς καλύτερα. Ακριβώς έτσι και η Νοέλα είναι αγνή και ενστικτώδης, γιατί ενστικτώδες φαίνεται πως πιστεύει ο Γιώργος πως είναι το καλό, η φυσική ροπή του ανθρώπου.

Ο κακός του βιβλίου είναι ο Χρόνος που προσπαθεί να παρεισφρήσει στην αιώνια Νοέλα και να την υποβαθμίσει. Είναι «ένας ζηλιάρης» κατά το κείμενο, αυτός που κάνει τη ζωή μας πιο πολύπλοκη, πιο δύσκολη, λιγότερο αυθόρμητη και τελικά την εμποδίζει να είναι γεμάτη μαγεία και καλοσύνη, όπως είναι για τα παιδιά κι όπως θα μπορούσε να είναι για όλους μας.

Πέρα από τις εορταστικές αναφορές, υπάρχουν κι άλλες. Ο Λουκάς παίρνει το όνομά του από το λατινικό lux που σημαίνει φως, όπως και το όνομα της Φωτεινής, ενώ ο αδελφός τους είναι ο λαμπρός Λάμπρος. Το δε επώνυμό τους είναι Λουμιέρη, από τη γαλλική λέξη για το φως. Με τον ίδιο τρόπο κλείνει το μάτι γενικά ο συγγραφέας. Όποιος θελήσει να ψάξει, θα βρει κάτι από τον Τόλκιεν, τον Ντίκενς, τη Νάρνια ή τον Άντερσεν, αναφορές γεμάτες εκτίμηση. Ο Γιώργος ξέρει και παραδέχεται πως δεν ανακαλύπτει τον τροχό. Μπορεί να είναι ο πρώτος που παντρεύει τα Χριστούγεννα με το φανταστικό, απομακρύνοντάς τα από το παραμύθι προσχολικής ηλικίας και τον στεγνό ηθικοδιδακτισμό, αλλά δεν είναι ο πρώτος που γράφει φανταστική λογοτεχνία ή χριστουγεννιάτικο αφήγημα.

Για την ίδια τη γραφή, αυτό που έχω να πω είναι πως το κείμενο κατορθώνει να κρατάει την προσοχή του αναγνώστη, ειδικά του μικρού σε ηλικία, προσφέροντας ολοένα και κάτι καινούριο, θαυμαστό ή τρομακτικό, ισορροπώντας τέλεια ανάμεσα στην υπερβολική και στη λιγοστή λεπτομέρεια. Έχει ρυθμό και μια αρμονία σχεδόν μουσική. Καλώς το ονόμασε «Τραγούδι του Χρόνου» ο Γιώργος γιατί τραγούδι είναι. Γι’ αυτό επέλεξα να μη διαβάσω και κάποιο απόσπασμα, γιατί όπως μια νότα είναι ευχάριστος ήχος αν το όργανο είναι καλοκουρδισμένο αλλά δε σημαίνει τίποτε από μόνη της, έτσι κι εδώ ένα κομμάτι του κειμένου θα σας έδινε μια καλή εικόνα των συγγραφικών ικανοτήτων του Γιώργου, αλλά θα αδικούσε το σπουδαίο βιβλίο που έπλεξε εναρμονίζοντας ένα σωρό τέτοια κομμάτια.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι που θα μπορούσα να κλείσω, αλλά πιστεύω πως ο καλύτερος είναι να σας θυμίσω ότι ο Γιώργος έχει περάσει κάποιες φορές τις γιορτές δουλεύοντας εντατικά σε εμπορικό. Κι όταν μας δείχνει πόσο διασκεδάζουν όλοι στη Νοέλα φτιάχνοντας δώρα για τους άλλους ή τραγουδώντας τους τα κάλαντα, θέλει να μας δείξει πως ακόμη κι εκείνοι που δεν έχουν άδεια μπορούν να περάσουν καλά τα Χριστούγεννα. Αρκεί να μην πάμε σ’ αυτούς φορτωμένοι με σακούλες, βιαστικοί, θυμωμένοι από την κίνηση και το σπρωξίδι. Αλλά να τους ζητήσουμε βοήθεια για να βρούμε αυτό που φανταζόμαστε γι’ αυτούς που αγαπάμε. 

Λευτέρης Κεραμίδας
22/12/12
Βιβλιοπωλείο Πατάκη

Ο Γιώργος Χατζηκυριάκος για τον Ντίκενς των Χριστουγέννων 21/12/13

170 χρόνια πέρασαν από τότε που ο Κάρολος Ντίκενς έγραψε το A Christmas Carol, έναν πραγματικό “Ύμνο των Χριστουγέννων”. Το ξέρατε ότι χάρη σε αυτό το βιβλίο μια θρησκευτική γιορτή μεταμορφώθηκε σε μια μαγική περίοδο του χρόνου; Αναρωτηθήκατε τι οδήγησε τον νεαρό τότε συγγραφέα της Βικτωριανής Αγγλίας να σκαρφιστεί αυτή την τόσο διάσημη ιστορία φαντασμάτων; Γνωρίζετε ποιες ήταν οι άλλες τέσσερις ιστορίες που έγραψε ο Ντίκενς για τα Χριστούγεννα;

Οι εκδόσεις Ars Nocturna σας προσκαλούν το Σάββατο 21 Δεκεμβρίου και ώρα 6μ.μ. στο βιβλιοπωλείο της οδού Λέκκα 23-25 για το αφιέρωμα στον Μάγο των Χριστουγέννων, Κάρολο Ντίκενς στα πλαίσια της εκδήλωσης

“Βικτοριανά Χριστούγεννα”

Για τον Κάρολο Ντίκενς και τις ιστορίες του θα μιλήσει ο Γιώργος Χατζηκυριάκος, συγγραφέας της επικής χριστουγεννιάτικης περιπέτειας “Το Τραγούδι του Χρόνου”

Ο Γιώργος Χατζηκυριάκος και τα Τρία Πνεύματα των Χριστουγέννων

Αυτό το Δεκέμβρη ο Γιώργος Χατζηκυριάκος, συγγραφέας της σειράς νεανικής φανταστικής λογοτεχνίας “Το Τραγούδι του Χρόνου” θα κάνει τρεις εμφανίσεις, όσες και των φαντασμάτων από τον Χριστουγεννιάτικο Ύμνο” του Κάρολου Ντίκενς, αφιερωμένες στη λογοτεχνία και τα Χριστούγεννα.

Το Πνεύμα των Περασμένων

Στα πλαίσια της εκδήλωσης “Βικτωριανά Χριστούγεννα” που διοργανώνουν οι εκδόσεις Ars Nocturna στο βιβλιοπωλείο τους, ο Γιώργος Χατζηκυριάκος θα μιλήσει για τον Κάρολο Ντίκενς, τις χριστουγεννιάτικες ιστορίες του και την διασημότερη ιστορία φαντασμάτων (A Christmas Carol) που συμπληρώνει φέτος 170 χρόνια από την έκδοση της.

Σάββατο 21/12/13

6μ.μ.

Λέκκα 23-25

Αθήνα

To Πνεύμα των Τωρινών

Ο Γιώργος Χατζηκυριάκος θα βρίσκεται και πάλι στο βιβλιοπωλείο των εκδόσεων Ars Nocturna αυτή τη φορά μαζί με τον Κωνσταντίνο Τσουρέκη, όπου θα μιλήσουν για την αληθινή ιστορία των Χριστουγέννων, τους σκοτεινούς μύθους και τις ξεχασμένες δοξασίες, την προέλευση των εθίμων και την αληθινή ταυτότητα του Σάντα Κλάους.

Δευτέρα 23/12/13

8μ.μ.

Λέκκα 23-25

Αθήνα

Το Πνεύμα των Μελλούμενων

Η τρίτη και τελευταία εμφάνιση του συγγραφέα θα γίνει στο καφέ-μπαρ Απέριττο στον Πειραιά όπου θα γίνει η παρουσίαση του νέου του βιβλίου “Το Ρολόι του Κόσμου”, το δεύτερο μέρος της σειράς φαντασίας “Το Τραγούδι του Χρόνου”. Για τη νέα περιπέτεια του Λουκά και της Φωτεινής, τη Νοέλα και το Χρόνο, θα μιλήσει η συγγραφέας και βιβλιοκριτικός Ευριδίκη Αμανατίδου.

Κυριακή 29/12/13

8μ.μ.

Πραξιτέλους 168

Πειραιάς

Έγραψαν για το Ρολόι του Κόσμου (Νοέμβριος 2013)

Όπως και στο πρώτο βιβλίο, ο Γιώργος απευθύνεται στα παιδιά, χωρίς να τα θεωρεί καθυστερημένα, αλλά απλά ενήλικες εν αγνοία. Το βιβλίο κάνει μια μικρή κοιλιά στην αρχή, χωρίς να γίνονται πολλά, αλλά μετά απογειώνεται, αγγίζοντας -όπως και το πρώτο- τα όριο της λογοτεχνίας τρόμου.

Ευθυμία Δεσποτάκη, συγγραφέας
27/11/2013


Η πιο παραμυθένια Χριστουγεννιάτικη ιστορία από τον συγγραφέα Γιώργο Χατζηκυριάκο. Θυμάμαι ήταν πριν 2 χρόνια που διάβαζα τέτοια εποχή το 1ο μέρος του βιβλίου και είχα εντυπωσιαστεί για την μαγεία και την πρωτοτυπία του. Στο παρελθόν μόνο οι Χριστουγεννιάτικες ιστορίες του Charles Dickens και του Hans Christian Andersen με είχαν συγκινήσει. Αλλά τώρα ήρθε μια νέα επική Χριστουγεννιάτικη σειρά από έναν Έλληνα συγγραφέα που πιστέψτε με, αξίζει πολλά περισσότερα!

Μαριλένα Μέξη, συγγραφέας
27/11/2013

Η Ευθυμία Δεσποτάκη για τη Χώρα των Χαμένων Ευχών (το κείμενο από την βιβλιοπαρουσίαση στον Νέο Κύκλο 4/12/12)

Πέρασε ένας χρόνος ακριβώς από εκείνη τη νύχτα που πραγματοποιήθηκε στο βιβλιοπωλείο Νέος Κύκλος, στην καρδιά του Πειραιά, η πρώτη βιβλιοπαρουσίαση της Χώρας των Χαμένων Ευχών. Ήταν μια νύχτα αξέχαστη και μαγική και δυσκολεύομαι να δεχτώ ότι πέρασε μια ολόκληρη χρονιά από τότε. Τόσο ζωντανή την έχω στο μυαλό μου και εύχομαι αυτό να συμβαίνει αντίστοιχα και με όλους τους φίλους που παρευρέθηκαν εκείνη τη νύχτα για να ακούσουν για τη Νοέλα και για την ιστορία των Χριστουγέννων. Στο πλευρό μου είχα τον Γιάννη Πλιώτα, συγγραφέα και εκδότη των Βορειοδυτικών Εκδόσεων και την αγαπημένη μου Ευθυμία Δεσποτάκη, μια από τις σπουδαιότερες συγγραφείς της ελληνικής λογοτεχνίας (όχι μόνο) του Φανταστικού. Η συγκεκριμένη αφανής ηρωίδα έχει ενισχύσει το χώρο αυτό όχι μόνο με τα μυθιστορήματα και την πληθώρα των διηγημάτων και παραμυθιών της αλλά και με βιβλιοπαρουσιάσεις και κριτικές στο blog της και στο sff.gr.

Ακολουθεί το κείμενο που έγραψε και διάβασε εκείνο το βράδυ για τη Νοέλα και το Τραγούδι του Χρόνου μαζί με ένα σχόλιο από τη δημοσίευση στο sff την επόμενη νύχτα της παρουσίασης.

 Χτες το βράδυ μπορεί να μην υπήρχαν πολλά χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια, αλλά η αίσθηση ήταν στ' αλήθεια μαγική. Δεν ξέρω πώς να ευχαριστήσω τον Γιάννη και το Γιώργο που με έκαναν μέρος της χτεσινής κουβέντας.

Παραθέτω, ελαφρά τροποποιημένο λόγω του μέσου, το κείμενο που διάβασα χτες:


Υπάρχει κάτι τόσο στο βιβλίο όσο και στον ήρωά του το Λουκά, αλλά και στον ίδιο το Γιώργο σαν συγγραφέα, που δε μου επιτρέπει να προβώ σε χαρακτηρισμούς. Υπάρχουν πράγματα, καταστάσεις, ήρωες που βρίσκονται στο μεταίχμιο του να χαρακτηριστούν έτσι ή αλλιώς.

Ας πούμε: Το Τραγούδι του Χρόνου είναι μια σειρά βιβλίων που απευθύνεται σε παιδιά;

Εμ, όχι ακριβώς γιατί κι οι ενήλικες θα το βρουν διδακτικό. Και μάλιστα διδακτικό σε ενήλικο επίπεδο και με διδάγματα που σίγουρα δεν περιορίζονται στο αιώνιο «μένουμε πάντα παιδιά». Και ταυτόχρονα είναι ένα παιδικό βιβλίο, διότι αντιμετωπίζει τα παιδιά ως άτομα με περιορισμένη εμπειρία κι όχι με περιορισμένες νοητικές ικανότητες, χαρακτηριστικά που μαστίζουν την ελληνική τουλάχιστον παραγωγή παιδικών βιβλίων και εμποδίζουν τους ενήλικες να τα απολαύσουν.

Αντίθετα το Τραγούδι του Χρόνου έχει σωστή γλώσσα, σωστό ρυθμό, συνέπεια στα όσα λέει και μεστή κοσμοπλασία, χωρίς λογικά χάσματα ή άλματα στη συνέπειά της.

Δεύτερο πράγμα που βρίσκεται στο μεταίχμιο:

Η Νοέλα, η Χώρα Των Χαμένων Ευχών είναι μια χριστουγεννιάτικη ιστορία;

Εμ, όχι ακριβώς γιατί είναι το πρώτο βιβλίο μιας δωδεκαλογίας. Κάθε βιβλίο θα ασχολείται με ένα μήνα του χρόνου. Είναι επίσης ένα βιβλίο που ακόμη κι όταν θα περάσουν τα Χριστούγεννα θα μπορεί άνετα να διαβαστεί. Περιέχει περιπέτειες που τις συναντάς κάθε μέρα στη ζωή σου κι όχι μόνο τα Χριστούγεννα. Σε καλεί να διαμορφώσεις το χαρακτήρα σου ολόκληρο το χρόνο κι όχι μόνο για τις γιορτές, να είσαι καλοσυνάτος, φιλότιμος και συνεπής όλο το χρόνο και με όλα τα πλάσματα, ακόμα και με τον ίδιο σου τον εαυτό, πράγμα που κάποιες φορές δεν το κάνουμε όλοι, γινόμαστε συνήθως ή πολύ καλοί ή πολύ κακοί με τον εαυτό μας.


Σε ακριβώς αυτήν την κατηγορία ανθρώπων εμπίπτει κι ο καημένος ο Λουκάς: Είναι δώδεκα ετών, βρίσκεται ξαφνικά μαζί με τη μικρή του αδερφή του τη Φωτεινή σε μια μαγική χώρα που λέγεται Νοέλα, δεν ξέρει πώς ή γιατί βρέθηκε σε αυτό το μέρος και προκειμένου να βρει τρόπο να γυρίσει πίσω στο σπίτι του κάνει λάθη, φοβάται, λέει ψέματα. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι είναι ένα τυπικό μικρό αγόρι;

Εμ, όχι ακριβώς. Είναι ένα αγόρι στο κατώφλι της εφηβείας, ένα αγόρι που για τον έναν ή τον άλλο λόγο προσπαθεί ή καλείται να γίνει ενήλικος.

Και δε λέω άντρας γιατί δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Σημασία στο βιβλίο δεν έχει η διάκριση ανάμεσα στο τι πρέπει να κάνουν τα μικρά κορίτσια και τι πρέπει να κάνουν τα μικρά αγόρια. Σημασία έχει αυτό που καλείσαι να κάνεις να το κάνεις με ενήλικο κι όχι με παιδικό τρόπο.

Ο Λουκάς είναι ένας μικρός και -επιτρέψετέ μου- ψυχολογικά υγιέστερος αντίλογος του Πητερ Παν. Ο Πήτερ Παν αρνείται να μεγαλώσει και γι’ αυτό πράττει πρακτικώς ασύδοτα, αδικώντας τους άλλους. Ο Λουκάς ξέρει ότι μεγαλώνει και απαιτεί από τον εαυτό του να συμπεριφέρεται ενήλικα, κι εκεί τον αδικεί.

Ο Γιώργος, όμως, αγαπάει πολύ τους ήρωές του. Έφτιαξε τη Νοέλα μόνο και μόνο για να δείξει στο Λουκά ότι μπορεί να καταφέρει πράγματα στη ζωή του αν κρατήσει την παιδική του πίστη ενώ ενηλικιώνεται. Ότι μπορεί η παιδική αγνότητα να συμβαδίζει με την καλοσύνη, τη συνέπεια και την φιλοτιμία ενός ενηλίκου.

Προσφέροντας ο Γιώργος τη Νοέλα στο Λουκά στην ουσία την προσφέρει στον εαυτό του, γιατί κι ο ίδιος είναι ένα παιδί που πιστεύει ότι πρέπει να πράττει σαν ενήλικος. Καμιά φορά γίνεται κι ο ίδιος άδικος με τον εαυτό του αλλά τώρα πια έχουμε κι εμείς το δικαίωμα να του λέμε «πήγαινε πίσω στη Νοέλα, ζήσε το θαύμα της άλλη μια φορά κι έλα πίσω να μας το διηγηθείς όπως μόνο εσύ ξέρεις.»

Κι αυτό είναι αναντίρρητα το πιο ωραίο δώρο που μπορεί να κάνει ένας συγγραφέας στους ανήλικους ή ενήλικους αναγνώστες του. 

Ευθυμία Δεσποτάκη, συγγραφέας
4/12/12
Βιβλιοπωλείο Νέος Κύκλος