Πάει κι αυτός ο μήνας. Για να πω την αλήθεια ο Φλεβάρης ποτέ δεν μου άρεσε. Ίσως φταίνε οι Απόκριες, μια γιορτή που δεν την βρίσκω ιδιαίτερα συμπαθητική. Όλο αυτό το σκηνικό με τα καρναβάλια και την ξέφρενη δήθεν διασκέδαση του κόσμου, εμένα με αγριεύει και με μελαγχολεί. Ίσως φταίει και αυτή μετάβαση από το Χειμώνα στην Άνοιξη και ο ερχομός του Μάρτη. Λατρεύω την Άνοιξη και όσο μεγαλώνω για κάποιο λόγο την περιμένω όλο και πιο ανυπόμονα κάθε χρονιά. Βέβαια είναι μια μυστήρια εποχή ειδικά για συγγραφείς και μυθοπλόκους αφού τους βάζει συχνά να αναθεωρούν τα όσα έχουν γράψει και τους ανάβει φιτίλια σχετικά με την πρόοδο του έργου τους. Προσωπικά μου συμβαίνει κάθε χρόνο αυτό και δεν είναι καθόλου μα καθόλου ευχάριστο, ενώ αν δεν είχε συμβεί πέρυσι, τώρα ίσως να διαβάζατε το δεύτερο βιβλίο του Τραγουδιού, κάτι που ελπίζω να κάνετε τα ερχόμενα Χριστούγεννα. Υπολογίζω πως μέχρι το τέλος της Άνοιξης, το δεύτερο μέρος της σειράς θα βρίσκεται στα χέρια του εκδότη. Το ταξίδι των παιδιών ήταν ζόρικο τόσο για το Λουκά και τη Φωτεινή όσο και για εμένα, ενώ όσο περνάει ο καιρός, ζορίζει ακόμα πιο πολύ. Είναι ίσως που ο Χρόνος μας έχει βάλει στο μάτι και θέλει να μας ταλαιπωρεί, επιδεικνύοντας κάθε φορά τη δύναμη του. Δεν θα του κάνουμε όμως τη χάρη, θα αντέξουμε ως το τέλος της διαδρομής.
Αντίο λοιπόν στο Χειμώνα, ο οποίος μας αφήνει σήμερα και πάει να ξεκουραστεί στα παγωμένα του παλάτια, εκεί που το χιόνι κρύβει τους
θησαυρούς του, τις χαμένες μας ευχές και τις πιο γλυκές μας ανανμήσεις. Τώρα σειρά έχει η Άνοιξη με τα αρώματα, τα χρώματα και τα δικά της ξεχωριστά δώρα. Κι όμως κάπου υπάρχει ένας κόσμος όπου ο Χειμώνας ποτέ δεν τελειώνει και η μαγεία του, η μαγεία των αγαπημένων μας Χριστουγέννων, καλά
κρατεί. Κι εκεί βρίσκεται ο Λουκάς με τη Φωτεινή και ψάχνουν το δρόμο να γυρίσουν σπίτι, με την ευχή ο δρόμος τους γυρισμού να μακρύς και συναρπαστικός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου