Και ναι, πριν από δυο ώρες περίπου το τέλειωσα! Γιώργο, σ'ευχαριστώ αφάνταστα γι'αυτό το ταξίδι που μου χάρισες...! Κάθε που θα κοιτάω τον ουρανό, να ξέρεις, θα ψάχνω για το αστέρι εκείνο που θα με οδηγήσει και πάλι στη Νοέλα... Καθώς διάβαζα τις ευχαριστίες και έκλεινα το βιβλίο, ένα δάκρυ κύλησε απ'το μάτι μου... Αλλά έδωσα ραντεβού με τον Λουκά και τη Φωτεινή κι ελπίζω να τους βρω και πάλι σύντομα εκεί που τους άφησα, στο σπίτι των φιλόξενων Γουίνθροπ στην Όρναμεντ της Νοέλα, αν και κάτι μου λέει πως δε θα μείνουν για πολύ ακόμα εκεί...
Έλενα Στεργιοπούλου, αναγνώστης 2/1/2012
Να λοιπόν που διάβασα ένα εξαιρετικό βιβλίο! Ήρωες απλοί και ενδιαφέροντες, εικόνες ζωντανές και μαγικές και μια περιπέτεια ενδιαφέρουσα. Δεν θα σας πω την ιστορία αλλά την γεύση της ιστορίας μέσα στην ιστορία. Είναι γεμάτη χριστουγεννιάτικα γλυκά που φωτίζονται από το θαυμαστό φως του χριστουγεννιάτικου δέντρου, πάνω σ’ ένα τραπέζι με όλη την οικογένεια γύρω του και δίπλα ακριβώς υπάρχει μια στοίβα με απίστευτα δώρα.
Το βιβλίο απευθύνεται σε παιδιά και εφήβους χωρίς να είναι υπερβολικό και να προσπαθεί να αδράξει τις ανησυχίες και να μπει στο πνεύμα των καιρών. Απλώς το κάνει υπέροχα με τρόπο φρέσκο, πρωτότυπο, καθημερινό και κατανοητό. Έρχεται να απαντήσει με γλυκό και θαυμάσια ήρεμο τρόπο σε όλα εκείνα τα ερωτήματα που βασανίζουν τους αγνούς ανθρώπους χωρίς πληροφορίες, δηλαδή τα παιδιά. Με αγάπη έχει διανοίξει ένα μαγικό μονοπάτι από την απορία και τον θαυμασμό προς την συνείδηση και την ανάπτυξη.
Η περιπέτεια είναι απλή, δυο παιδιά έχουν χαθεί. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος τρόμος από αυτόν για τα παιδιά, να χαθείς, να χαθούν οι γονείς σου, να ξεχάσεις τα πρόσωπα των γονιών σου. Δυο αδέλφια που έχουν χαθεί, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι, κρατιούνται από το χέρι και θέλουν να βρουν το δρόμο για το σπίτι τους. Τι είναι όμως το σπίτι για τα παιδιά; Το πάνινο σκυλάκι που κοιμούνται μαζί του αγκαλιά και ονειρεύονται ότι είναι αληθινό ή μήπως τα παιχνίδια που τα μεταφέρουν σε μαγικούς κόσμους; Θα μπορέσουν να θυμηθούν τον δρόμο της επιστροφής ή θα τραβήξουν τον δρόμο της μοίρας και θα αφεθούν σε ότι φέρνει η στιγμή χάνοντας τον στόχο τους και την ξεγνοιασιά τους ;
Φυσικά και τα παιδιά έχουν στόχους και βαθιές επιθυμίες, δεν είναι άγραφα φύλλα από χαρτί, αγαπούν τους γονείς τους, θέλουν την ευτυχία και πιστεύουν σε όλα τα καλά και λογικά πράγματα. Η διαδρομή τους είναι ξεκάθαρη μέσα από τον κόσμο των παραμυθιών πρέπει να βρουν την πραγματικότητα με την δική τους αντίληψη χωρίς τις παρεμβολές των ενηλίκων. Οι ελπίδες τους πρέπει να κρατηθούν ζωντανές χωρίς ψευδαισθήσεις και οι επιλογές τους πρέπει να είναι ειλικρινείς αποφεύγοντας τα υποκατάστατα.
Είναι θαυμάσιο που ο συγγραφέας μπόρεσε να συνδυάσει με ένα τόσο εμπνευσμένο τρόπο όλο αυτά τα υπέροχα και τρομαχτικά πράγματα. Το βιβλίο πρέπει να διαβαστεί και από τους γονείς των παιδιών γιατί αλλιώς κινδυνεύουν να μείνουν πίσω από την εποχή τους και να χάσουν το θαυμάσιο τρόπο που τα παιδιά ερμηνεύουν τις εμπειρίες που τους παρέχει η ζωή.
Τέτη Θεοδώρου, συγγραφέας 13/1/2012
Τα Χριστούγεννα που πέρασαν μου έκαναν δώρο το βιβλίο του Γιώργου. Η χαρά μου ήταν ήδη διπλή, χάριν της επιτυχίας του φίλου μου να εκδώσει ένα έργο που άξιζε να εκδοθεί, και να διαπιστώσει και περισσότερος κόσμος αυτό που εμείς εδώ στο φόρουμ ήδη ξέραμε, δηλαδή το πόσο εξαίρετος και ταλαντούχος παραμυθάς και συγγραφέας είναι ο Γιώργος Χατζηκυριάκος. Και το μέγεθος της χαράς του δώρου που έλαβα κέρδισε την σημασία του με το που ξεκίνησα την ανάγνωση του. Σε μια τυχερή και ευχάριστη συγκυρία θα έλεγα, έμεινα μέσα στις γιορτές χωρίς ίντερνετ και φόρουμ, κι έτσι είχα αρκετό ελεύθερο χρόνο να κολλήσω στις μαγικές αυτές σελίδες. Σκεπασμένος με κουβέρτα στο σαλόνι, δίπλα στην μπαλκονόπορτα, με τον αέρα να σφυρίζει απ’έξω, είχα τις ιδανικές συνθήκες για να διαβάσω ένα παραμύθι που γράφτηκε σε ακριβώς αυτόν τον τόνο. Και έτσι γλυκά-γλυκά με πήγαινε, «ας διαβάσω άλλες δύο σελίδες», ώστε συνέχιζα την ανάγνωση κι όταν μαύριζαν τα τζάμια από την νύχτα, και η ιστορία του Τραγουδιού του Χρόνου αποκτούσε νέα διάσταση στην ώχρα ανταύγεια της λάμπας μου. Κάθε δύο και τρεις σελίδες ήθελα να σφίξω το χέρι του Γιώργου, να τον αγκαλιάσω, να τον φιλήσω, να τον ευχαριστήσω, για τις υπέροχες εικόνες που ζωγράφισε, για την ιστορία που ύφανε, τους χαρακτήρες που έπλασε, το μυστήριο με το οποίο με γοήτευσε, τις αγωνίες με τις οποίες με γαργάλισε.
Επίσης, θαύμασα την άνεση του συγγραφέα. Θαυμαστή και αξιοζήλευτη. Μέσα στον πάμπλουτο διάκοσμο ξετυλίγει μια λιτή αφήγηση, που παρά τον περιπετειώδη της ρυθμό δεν βιάζεται να τρέξει στο φινάλε, δεν φλυαρεί αλλά ούτε αγχώνεται να στριμώξει τις χίλιες-δύο πληροφορίες μέσα σε ελάχιστα κεφάλαια. Όταν ήμουν μικρός μάζευα Χριστουγεννιάτικες κάρτες, από αυτές που μας έστελναν συγγενείς από Ελλάδα και εξωτερικό, πολλές που είχαμε λάβει και πριν γεννηθώ. Είχα μια συλλογή που γέμιζε μια μεγάλη σακούλα, με εικονογραφήσεις απίστευτης ομορφιάς (δεκαετία 60, αρχές 70), όπου πολλές είχαν και ψήγματα ασημόσκονης πάνω, κάρτες που τις έβγαζα πότε-πότε και τις κοίταγα αχόρταγα μία-μία. Στις τόσες μετακομίσεις και στο πέρασμα του χρόνου, χάθηκε εκείνη η συλλογή, και συχνά την κλαίγω, και ακόμα χειρότερα, δεν θυμάμαι τις εικόνες στις κάρτες. Έμεινε μόνο η αίσθηση που μου έδιναν. Κι αυτό ακριβώς μου άγγιξε η Νοέλα και οι μύθοι της. Δεν ξέρω σε πόσα βιβλία θα ολοκληρωθεί το έπος, θα είναι όμως ένα άξιο ολοκληρωμένο έργο που θα μαγέψει μικρούς και μεγάλους, και που ξέρει κανείς, πιθανόν να εμπνεύσει και άλλους καλλιτέχνες.
Καλοτάξιδο!
Ντίνος Χατζηγεωργίου, συγγραφέας 14/1/2012
Ανά σελίδα διαπίστωνα πως τα δάχτυλα των ποδιών μου (ασφαλή κάτω απ' την κουβερτούλα) κουλουριάζονταν από χαρά και το χέρι μου αναζητούσε τη ζεστή κούπα με το τσάι. Έξω απ' το σπίτι, το χιονισμένο τοπίο μ' έκανε να βλέπω Χιονανθρώπους και Γίγαντες παντού, ενώ το κάθε φως γινόταν μια Δεντρολαμπίτσα. Υπέροχο, συγκινητικό, ταξιδιάρικο, προσπερνάει κάθε φυσικό εμπόδιο και πετυχαίνει κέντρο την ψυχολογία του εννιάχρονου, του μιλάει και το νανουρίζει με τον πιο γλυκό τρόπο.
Γιώργο μου, η Νοέλα σου ανήκει στα παιδιά όλου του κόσμου. Εύχομαι μια μέρα να μπορέσει να φτάσει σε όλα τα εννιάχρονα, ανεξαρτήτως εξωτερικής ηλικίας.
Χριστίνα, αναγνώστης 28/1/2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου